اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شود
اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شوددرباره من
تنها تلاش می کنم سپید بمانم.
ادامه...
روزانهها
همهپیوندها
دستهها
- یادگاری های اتاق آبی قبلی 8
- شعری که زندگیست... 13
- نقشی بر زمان خواهم زد... 26
- از روزگار 29
- شرح حال! 48
- یک گلایه! 9
- می نویسم که در تاریخ ثبت شود! 51
- مردی که زندگیست... 41
- درس زندگی 38
- از دیگران... 3
- خودشناسی! 60
- خبر خوب اینکه ... 8
- پاره های تنم... 4
- امروز ! 16
- نوشتنی ها 6
- TO DO LIST! 1
- جانم برایتان بگوید که ... 2
- سی سالگی 9
- زندگی بلد بودن می خواهد! 20
- هنر 2
- دختران شهرم... 1
- غُر ! 2
- پدر ها ... 4
- درد دارد ! 2
- سردردهای من ... 2
- ما به هم محتاجیم ... 4
ابر برجسب
کوهن کار کار ذهن است لئونارد کوهن خانم نقاش مک دونالد مادر کافه خوب است حال خوب تصویرسازی اول؛ باش! ... را از روزگار کار مونترالجدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- فروردین 1403 1
- مهر 1398 1
- خرداد 1398 1
- اردیبهشت 1398 1
- آذر 1397 1
- شهریور 1397 2
- مرداد 1397 1
- فروردین 1397 1
- بهمن 1396 8
- مرداد 1396 3
- تیر 1396 3
- خرداد 1396 1
- فروردین 1396 1
- بهمن 1395 2
- آذر 1395 1
- آبان 1395 3
- مهر 1395 1
- شهریور 1395 4
- مرداد 1395 2
- تیر 1395 2
- خرداد 1395 3
- اردیبهشت 1395 3
- فروردین 1395 4
- بهمن 1394 5
- دی 1394 3
- آذر 1394 4
- آبان 1394 1
- مهر 1394 2
- شهریور 1394 3
- مرداد 1394 5
- تیر 1394 1
- خرداد 1394 2
- اردیبهشت 1394 13
- فروردین 1394 4
- اسفند 1393 1
- بهمن 1393 6
- دی 1393 7
- آذر 1393 2
- آبان 1393 1
- مهر 1393 5
- شهریور 1393 3
- مرداد 1393 4
- تیر 1393 6
- خرداد 1393 4
- اردیبهشت 1393 5
- فروردین 1393 3
- اسفند 1392 9
- بهمن 1392 13
- دی 1392 3
- آذر 1392 5
- آبان 1392 11
- مهر 1392 7
- شهریور 1392 7
- مرداد 1392 10
- تیر 1392 10
- خرداد 1392 13
آمار : 156729 بازدید
Powered by Blogsky
خسته ام!
هر روز از صبح تا حوالی عصر
انکار می کنم.
اما آخرش که چه؟
نهایتاً تا قبل از مسواک دوام بیاورد...
مسواک را که زدم
همان نگاه
همان نگاهِ لعنتیِ آخر توی آینه
مجبورم می کند اعتراف کنم
که
از هر روز نفس کشیدن در هوایی که مجبورم می کند به انکارِ احساسِ نیاز به صمیمیت با حداقل تعدادی از آدم های اطرافم
؛
خسته
،
ام!
سپیده
دوشنبه 13 آبان‌ماه سال 1392 ساعت 01:54 ب.ظ
همه مون معترفیم!!!!!!!!!
این پست هایی که می گذاری هر روز را می فهمم ...
ما مجبوریم که سرکوب کنیم ...
نمی دانم!
مجبوریم؟
همیشه آویزان خواسته هایمان هستیم
می ترسیم که شاید،شایدگم شویم
از یک دوستی پاک می ترسیم
از آینه از خواب می ترسیم
چه مرگمان شده؟!
بی اعتماد شده ایم... بی نیاز شده ایم... دچار شده ایم به یک بی توقعی خطرناک...
در عین اختیار مجبوریم ... مج بو ریم ...
و اگرنه ...
شاید!
نمی‌دانستم بی‌توقعی خطرناک است. فکر می‌کردم درمان روزهای بی‌امان و سخت است :(
در انسان یک بی نیازی کاذب به وجود می آورد که آرام آرام ارتباط با انسان های دیگر را قطع می کند ناهید!
اما تو بخند.
برای رفع بی‌نیازی کاذب باید چه کار کرد سپیده جان؟
ناهید جانم راسش را بخواهی نمیدانم!
خودم به این مسئله به شدت دچارم...مثلاً آدمی هایی می آیند و هستند در اطرافم، یا بدی هایی می کنند یا آنقدر که انتظارش را دارم خوب نیستند... آنوقت یک باره می بینم آن آدم ها برایم تمام شدند! جوری با آنها زندگی می کنم که انگار اصلاً وجود ندارند! تازه آنقدر هم به آن ها احترام می گذارم که حتی نفهمند که چنین حسی نسبت به آ نها دارم. و این ها همه ناهید ناخودآگاه است! یعنی اول این کار ها را کرده ام و بعداً کشفشان کرده ام!
نمی دانم ناهید... تو بگو...
یعنی به این آدم‌هایی که اشاره کردی و بی‌نیازی به‌شان چرا باید بد باشد؟ اینکه تو انقدر خوب حذف‌شان کردی طوری که خودشان هم نفهمیده‌اند که خیلی به نظرم عالی‌ست.
اما من به آن‌هایی که مهربان من هستند و دوستند و هر وقت هستند در کنارم مایه آرامش بی‌نیازی کاذب دارم. فکر می‌کنم وضع من بحرانی‌تر و ترسناک‌تر باشد. نمیدانم باید با این واقعه‌ی وحشتناک چه کرد:(
فکر که می کنم ناهید... من هم به آن مهربان ها هم بی نیازم... ناهید این باعث می شود احساس کنم دوستشان هم ندارم! نکند دارم فریبشان می دهم!
+چرا وبلاگت باز نمیشه؟
خیلی چیزها دلم می خواست برای این پستت بنویسم. اما نتوانستم. تو سپیده ای، پس سپیدی ها را هم بخوان. نانوشته ها را.
چشم اما...
کاش می نوشتی شادی...
باید یک فکری بکنیم دو نفری !
وبلاگم مشکلی نداره سپیده‌جان! مگر اینکه بلاگفا برای لحظاتی مثل همیشه قاطی کرده باشد.
زود باشیم پس!
فکر می‌کنم کمی به جواب نزدیک است است این لینک
صبح بارانی‌ت بخیر سپیده جان و سلام
http://summerrain.blogfa.com/post-211.aspx
نمی دانم ناهید... من از دوست داشتن و رفتن می ترسم!
صبح بخیر ناهید جانم...سلام...
هر روز از صبح تا حوالی عصر
انکار می کنم.
اما آخرش که چه؟
نهایتاً تا قبل از مسواک دوام بیاورد...
مسواک را که زدم
همان نگاه
همان نگاهِ لعنتیِ آخر توی آینه
مجبورم می کند اعتراف کنم
که
از هر روز نشان دادن چهره ی شاد کاذب، احساس خوشبختی دروغین که شاید خود هم گاهی آن را باور کرده ام!
؛
خسته
،
ام!