اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شود
اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شوددرباره من
روزانهها
همهپیوندها
دستهها
- یادگاری های اتاق آبی قبلی 8
- شعری که زندگیست... 13
- نقشی بر زمان خواهم زد... 26
- از روزگار 29
- شرح حال! 48
- یک گلایه! 9
- می نویسم که در تاریخ ثبت شود! 51
- مردی که زندگیست... 41
- درس زندگی 38
- از دیگران... 3
- خودشناسی! 60
- خبر خوب اینکه ... 8
- پاره های تنم... 4
- امروز ! 16
- نوشتنی ها 6
- TO DO LIST! 1
- جانم برایتان بگوید که ... 2
- سی سالگی 9
- زندگی بلد بودن می خواهد! 20
- هنر 2
- دختران شهرم... 1
- غُر ! 2
- پدر ها ... 4
- درد دارد ! 2
- سردردهای من ... 2
- ما به هم محتاجیم ... 4
ابر برجسب
کوهن کار کار ذهن است لئونارد کوهن خانم نقاش مک دونالد مادر کافه خوب است حال خوب تصویرسازی اول؛ باش! ... را از روزگار کار مونترالجدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- فروردین 1403 1
- مهر 1398 1
- خرداد 1398 1
- اردیبهشت 1398 1
- آذر 1397 1
- شهریور 1397 2
- مرداد 1397 1
- فروردین 1397 1
- بهمن 1396 8
- مرداد 1396 3
- تیر 1396 3
- خرداد 1396 1
- فروردین 1396 1
- بهمن 1395 2
- آذر 1395 1
- آبان 1395 3
- مهر 1395 1
- شهریور 1395 4
- مرداد 1395 2
- تیر 1395 2
- خرداد 1395 3
- اردیبهشت 1395 3
- فروردین 1395 4
- بهمن 1394 5
- دی 1394 3
- آذر 1394 4
- آبان 1394 1
- مهر 1394 2
- شهریور 1394 3
- مرداد 1394 5
- تیر 1394 1
- خرداد 1394 2
- اردیبهشت 1394 13
- فروردین 1394 4
- اسفند 1393 1
- بهمن 1393 6
- دی 1393 7
- آذر 1393 2
- آبان 1393 1
- مهر 1393 5
- شهریور 1393 3
- مرداد 1393 4
- تیر 1393 6
- خرداد 1393 4
- اردیبهشت 1393 5
- فروردین 1393 3
- اسفند 1392 9
- بهمن 1392 13
- دی 1392 3
- آذر 1392 5
- آبان 1392 11
- مهر 1392 7
- شهریور 1392 7
- مرداد 1392 10
- تیر 1392 10
- خرداد 1392 13
باز هم خواب دیدم...
دیشب خواب دیدم یک بچه به دنیا آورده ام!
پسر بود!
شبیه من نبود!
شبیه احسان هم نبود!
یک جوری شبیه بچه ی تازه به دنیا آمده ی برادر احسان بود. و من مدام فکر می کردم چرا شبیه خودِ احسان نیست حداقل!
احسان مثل همیشه با لحنِ "ناراحت نباش؛ درست می شود"ش ، گفت : "بزرگ بشه شبیهِ من می شه"!
و من نمی دانستم آیا راضی میشوم با این؟
از صبح هی فکر کرده ام چرا انقدر ناراحت بودم توی خواب...
حالا گمان می کنم می دانم.
من دوست دارم بچه داشته باشم، اما یک جوری که بچه ام شبیهِ هیچکدامِ این آدم ها نباشد... شبیهِ من نباشد!
شبیهِ یک جورِ خوبی از انسان ها باشد که ... که ... انقدر خوشبخت هستند که با خودشان روراست باشند!
شبیهِ شادی باشد... شبیهِ معنای واقعیِ زندگی....
حتی دوستم نداشته باشد!
اما خودش برای خودش دوست داشتنی باشد!
دوست دارم بچه ام چیزی شبیهِ حسود نبودن باشد!
حسرت نخوردن!
امیدوار بودن ...
هنرمند بودن...
شاد بودن...
آزاد بودن!
من
نه که دلم بچه نخواهد؛
من
فقط دلم
داشتن همچین بچه ای را
امیدوار نیست!
تو و احسان صاحب یه بچه میشید. یه بچه که شبیه اونیه که تو میخوای. من وقتی مانی تو دلم بود، هی باهاش حرف میزدم و میخواستم شاد بشه. مثل تو میخواستم شکل زندگی باشه. خب، از نظر ظاهر خیلی شبیه من بود. کسانی که بچگی منو دیده اند، از تعجب شاخ در می آوردند که اینقدر پسر شبیه مادر باشه!!!!!!!!
اونی که میخواستم شد. یه بچه شاد. که زود میرقصه، زود شاد میشه و برای هر چیزی خوشحالی و ذوق میکنه. بهش فکر کن و بدون میشه!
ممنونم آشتی جان.
سپیده‌ی عزیزم حتمن بچه‌ی تو همینی می‌شود که می‌خواهی. تو که اینهمه با مفهوم زندگی و انسان بودن آشنایی
:-*
باید بشود ناهید... باید بشود...
اما
حالا راه تا بلد شدنِ مادرِ این بچه بودن، زیاد دارم... نگو نداری! خودم می دانم که دارم!
راستی
یادم نرفته ها! تو قرار بود زیاد بنوسی! قرار بود چار فصل بنویسی!
همه مان دلمان نمی خواسته یکی مثل خودمان را به دنیا اضافه کنیم، اما یک غریزه لعنتی خارج از کنترلی هست که کار خودش را می کند.
شادی جانم
ممنونم که نظرت رو برام نوشتی.
میدونی... من از "غریزه" واقعاً می ترسم!