آدم خسته می شود.
از بس که برای همه چیز باید تلاش کرد...
شاد بودن،
راضی بودن،
خوب بودن،
موفق بودن،
تنها نبودن،
امیدوار بودن...
آخر همه چیز با تلاش؟
چرا دیگر مثل آن قدیم ها یک چیزهایی خودشان همینجوری نیستند؟
پ.ن: می دانستید میزان "دقت" آدم ها در آدم های دیگر، میزان "علاقه" یا "نفرت"ِ آن ها را از یکدیگر نشان می دهد؟
یادم آمد!
از همان اول صبح توی رخت خواب که فهمیدم یک ساعت دیگر هم می توانم بخوابم دارم سعی می کنم به خاطر بیاورم چه خواب دیدم دیشب.
حالا یک دفعه یادم آمد.
خواب دیدم دارد عروسی می شود و من بالاخره تصمیم گرفتم موهایم را رنگ کنم.
آرایشگر رنگ را ساخت
فضا گرم و نمناک بود
و من یکدفعه در لحظه آخر گفتم نه!
رنگ نکردم موهایم را!
همین.
چرا انقدر از صبح برایم مهم بود که این را به خاطر بیاورم؟
حتماً فقط این نبوده!
حتماً یک چیز دیگری هم بوده!
چیزهای کمی در دنیا هستند
که به اندازه "پریشانی مادرانه "
می توانند من را بترسانند!
من اشتباه می کنم آیا
یا واقعاً
"مادر شدن" یعنی یک دنیا را خلق کردن و برایش فلسفه نوشتن و حتی فکر بهشت و جهنمِ بعد از آخرتش را هم کردن؟
آدمیزاد
حرفِ تازه می خواهد!
حرفِ تازه
شهامت!
زندگی
شهامت
می خواهد دوست من
شهامت ...
مرد
از رویداده های امروز
و دیروز
غمگین است.
گمان می کند نمی دانم اما
مرد
ترسیده!
مردِ غمگین
برای خوابی که به چشمش نخواهد آمد امشب
زود
خیلی زود به رختخواب رفته!
مردِ غمگینی که
تولدش بود امشب
امشبی که
مردی با غمگینیَش
وصله می کند به صبح...