اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شود
اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شودگوشی رو بردار که صدات ...
یکی از همین روزهاست که یکی از آن زنگ های قشنگت بزنی .
-الو؟
: جانم؟
- عزیزم لاتاری برنده شدیم!
: ...
خواب اردیبهشت دیدم.
دنگ شو می خواند:
اگر این فقط یه خوااابه ...
تا ابد بذار بخوابم! ...
بذار آفتاب شم و تو خواب
از توی چشم تو بتابم ...
و من یادم می افتد به خواب اردیبهشتی ِ دیروز عصر ...
بهار بود و حیاط دانشگاه بود و من بودم و درس ها و شجاع شده بودم!
زندگی را بلد بودم!
شاد بودم و جسور...
فقط به ساختن ها فکر می کردم... جوان بودم!
احسان بود ...
جلو آمد ...
با هم شدیم ...
غروب تیره ای بود،اما ما شجاعانه دست هم را گرفته بودیم.
غروب بود
اما هنوز وقت بود ...
برای "تربیت" رفتن ... برای "دهخدا" رفتن ... برای سیب زمینی خوردن ...
ما هنوز خیلی وقت داشتیم.
شجاع بودیم!
خواب دیدم.
"ده سال"م را بهم برگرداندند!
چقـــــــــــــــــدر شجاعانه آماده بودم این ده سال را دوباره زندگی کنم!
نمی دانید
چقـــــدر!!!
:(
رها کردن !
تکنیک از دست دادن فرصت هاست ...
چیزی که شروع شد رها نباید شود!
رها کردیم، شد یک شکست دیگر ...
:(
لذت، بلد بودن می خواهد.
یک دیشبِ غمناک آمد و رفت.
غم که خودش نمی آید! ما می آوریمش! خودش هم بیاید؛ ماییم که نگهش می داریم! خلاصه که یک شب غم گذشت. اما خب دوباره که شب می شود. کلاً آفتاب که بیاید بهتر می شوم - ماجرای سراتونین است -.
گیرِ من "اصالت" است.
باید اصالت قائل شد!
برای همه ی چیزهایی که هستند.
برای همه انتخاب ها ... همه ی قدم ها ... همه ی آدم های دور و بر ... باید برای همه روابط "وجود" قائل شد!
برای تک تک روزها ... عصرها ... پیاده روی ها ... تک تک لیوان های چای ... برای تک تک حقوق های ماهانه ... اصالت! باد اصالت قائل شد!
من اما
آدمِ تردید های اصالت براندازم!
و البته آدم یک چیزهایی هم نیستم.
مثلاً آدمِ دست روی دست گذاشتن و چشم به راه خوشبختی نشستن هم نیستم!
من آدمِ تلاش های باهمم ... آدم خستگی های آرامم ... آدمِ دوام آوردن در لحظه های حتی خیلی سختم ... من همه این ها را بلدم!
اما
لذت!
من آدمِ لذت بردن از ذره ذره دسترنج هایم نیستم!
آدمِ لذت بردن از ذره ذره دسترنج های پدر و مادرم هم نبودم!
آدمِ لذت های صبورانه نیستم ...
من
آدم لذت های یکباره ی نا منتظرِ عجولِ بی حسرتم ...
من
لذت بردن از "ذره ها" را بلد نیستم!*
* این جمله؛ افتخار نیست، اعتراف به یک ضعف است!
طرح !
در راستای "خدا، خدای نوشته های ثبت شده است" و این حرف ها، جانم برایتان بگوید که در برنامه است چند سالی روزهای آرامِ آفتابیِ خانه و خرید صبحگاهی و کودک و کاسکه و پرده های گلدار و میوه های تازه و رومیزی چهارخانه آبی و مبل مدرن آبی فیروزه ای و کوسن های رنگارنگ ... ای وای ... و رنگ ... رنگ ... رنگ روغن هایم... که بویش تمام خانه را بگیرد ...و نقش نقش نقش ...
و خانه یادتان نرود که سفید سفید است !
بعله
در توو دوو لیست می باشند این ها!
:)
سی سالگی ؛ زن است!
"خدا خدای نوشته های ثبت شده است!"
عنوانِ پستِ امروزِ دوست شیرینی بود که حالا یک مادر حساب می شود!
و من فکر کردم به "نوشته های ثبت نشده" ام!
بگذارید اعتراف کنم که سی سالگی سن سختی برای آرزو کردن نیست؛ تصورِ چهل سالگی شاید! بماند که احتمالاً خودِ چهل سالگی هم نیست ... این تصورِ لعنتی !
وقتِ باز خوانیِ "وزنِ بودن" ِ سهراب است گمانم!
دیشب که می خوابیدم بدجوری سی ساله بودم. تقصیرِ شیشه ی کتلت فروشیِ کار و تجارت بود و تقصیر منتظر ماندن برای سیب زمینیِ توی راه ... تقصیرِ تصویرِ ناگهان "زن " َم توی شیشه که چهار دقیقه و سی ثانیه خیره مانده بود!
گمانم "سی سالگی" جشن تکلیف می خواهد!
به من "ذوق زدگی " هدیه بدهید.
به خودم "ذوق زدگی" هدیه خواهم داد. ذوقِ ناگهان بودن در مکانی که امروز خواسته ام است. موهای باز در دشت های آفتابی با حسی از "امنیت" ...
پ.ن: این نوشته بنا بود پر شورتر از این حرف ها تمام شود. چرا سی سالگی انقدر دیر به نظر می رسد؟
چار تار ... چارتارِ خوب ...
آن شروع!
آن شروعِ بی نظیر ...
" من و تو وارث خورشید و ماهیــــــــــم ...
من و تو
نغمه ای بی اشتباهیــــــــــــــم ... "
خودمان را داریم بلد می شویم!
خب
نبینیم دست از سر روزگار بر داشته باشی خانم!
باشد.
بگذارید جانم برایتان بگوید که هی داریم خودمان را میشناسیم این روزها...
بلد شده ایم به خودمان نگاه کنیم.
گوش کنیم.
و به دیگران البته!
بلد شده ایم بازی کنیم! تمرین کنیم : تغییر در اطرافمان را با تغییر در خودمان پدید آوریم.
یک جورهایی بلد شده ایم ببینیم واقعیت ماجراها چیست!
واقعیت حس هایمان چیست.
خیلی هم خوش نمی گذرد ها! پوست آدم کنده می شود در یک لحظه هایی. اما خب ...
آگاهی است دیگر...
بها دارد!
:)
درباره ازدواج حرف می زنم!
داستان ازدواج خودم و اطرافیانم من را رساند به یک جمع بندی:
1- "عشق در نگاه اول" وجود دارد.
اما؛
ضامن پایداری یک زندگی دو نفره نیست!
2- "تعهد" عامل پایداری یک زندگیست !
و؛
می تواند منجر به پیدایش یک عشق "بشود" یا "نشود"!
3- "عشق در نگاه اول" کمک بسیار بزرگیست برای تصمیمِ "تعهد" گرفتن!
تمام!