اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شود
اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شوددرباره من
روزانه‌ها
همهپیوندها
دسته‌ها
- یادگاری های اتاق آبی قبلی 8
- شعری که زندگیست... 13
- نقشی بر زمان خواهم زد... 26
- از روزگار 29
- شرح حال! 48
- یک گلایه! 9
- می نویسم که در تاریخ ثبت شود! 51
- مردی که زندگیست... 41
- درس زندگی 38
- از دیگران... 3
- خودشناسی! 60
- خبر خوب اینکه ... 8
- پاره های تنم... 4
- امروز ! 16
- نوشتنی ها 6
- TO DO LIST! 1
- جانم برایتان بگوید که ... 2
- سی سالگی 9
- زندگی بلد بودن می خواهد! 20
- هنر 2
- دختران شهرم... 1
- غُر ! 2
- پدر ها ... 4
- درد دارد ! 2
- سردردهای من ... 2
- ما به هم محتاجیم ... 4
ابر برجسب
کوهن کار کار ذهن است لئونارد کوهن خانم نقاش مک دونالد مادر کافه خوب است حال خوب تصویرسازی اول؛ باش! ... را از روزگار کار مونترالجدیدترین یادداشت‌ها
همهبایگانی
- فروردین 1403 1
- مهر 1398 1
- خرداد 1398 1
- اردیبهشت 1398 1
- آذر 1397 1
- شهریور 1397 2
- مرداد 1397 1
- فروردین 1397 1
- بهمن 1396 8
- مرداد 1396 3
- تیر 1396 3
- خرداد 1396 1
- فروردین 1396 1
- بهمن 1395 2
- آذر 1395 1
- آبان 1395 3
- مهر 1395 1
- شهریور 1395 4
- مرداد 1395 2
- تیر 1395 2
- خرداد 1395 3
- اردیبهشت 1395 3
- فروردین 1395 4
- بهمن 1394 5
- دی 1394 3
- آذر 1394 4
- آبان 1394 1
- مهر 1394 2
- شهریور 1394 3
- مرداد 1394 5
- تیر 1394 1
- خرداد 1394 2
- اردیبهشت 1394 13
- فروردین 1394 4
- اسفند 1393 1
- بهمن 1393 6
- دی 1393 7
- آذر 1393 2
- آبان 1393 1
- مهر 1393 5
- شهریور 1393 3
- مرداد 1393 4
- تیر 1393 6
- خرداد 1393 4
- اردیبهشت 1393 5
- فروردین 1393 3
- اسفند 1392 9
- بهمن 1392 13
- دی 1392 3
- آذر 1392 5
- آبان 1392 11
- مهر 1392 7
- شهریور 1392 7
- مرداد 1392 10
- تیر 1392 10
- خرداد 1392 13
Frozen!
پدر براى شام که زنگ زد از خواب بیدارم کرد.
یک جورى پشیمان و دلجویانه به خواب بودنم اشاره کرد که دلم گرفت...
شام که نرفتیم پیششان.
و آن "نه" که در هزار بهانه پیچیدیمش باز زخم خودش را زد.
پدر، این سال ها پر از محبت هاى نکرده ى دوران نوجوانى شده. یک جور دلخراشى همش ما را کنارش مى خواهد. نه که دریغ کنیم اما "دریغ نکردن" بهانه ى قشنگى براى به آغوش پدر و مادر رفتن نیست!
همین ها دل آدم را مى گیرد...
پدر،
متأسفم! و غمگین.
اما دیر شده .
سى سالگى ، انقدر مسئولیت و نگرانى با خودش دیده که
دیگر بلد نیست بچگى کند...
خودش را لوس کند!
به ویژه براى پدر و مادرش!
سى سالگى سن بدیست پدر!
فلجی های مختلفی در زندگی هست!
چیزهای زیادی هست که می تواند حالِ آدم را بگیرد اول صبح ها.
مثل همین خواب آلود بیدار شدن!
مثل برنامه های انجام نشده ی دیشب که اول صبحی با تمام قوا به وجدانت حمله می کنند.
مثل مانتوی اتو نشده!
بیسکوییت جاگذاشته شده...
رانندگی بدِ آقای تاکسی!
مثل خیلی چیزهای دیگر که توی فکرند حتی فقط؛
برادر و سربازیش و روحیه ش و کار آینده ش و مشکلاتش در زندگی توی خانه ی پدر و مادر ...
مادر و کار سنگینش و آرزوهای انبار شده اش و خیلی ، خیلی چیزهای دیگرش!
همسر و اضطراب برنامه های عقب مانده ش و امتحان نداده اش و ...
زندگی و دهه ی چهارمش و ثباتی که باید بهش می رسید برای آرام گرفتن و نرسیده هنوز ...
اما در این میان
پدرها یک چیز دیگرند؛
گریه های پدر ها یک چیز دیگر است ...
لعنتی آن بغضی که جلوی حرف زدنشان را می گیرد!
لعنتی آن ناامیدی که یکباره سر صبح جلوی چشمشان پرده می زند!
لعنتی "فلج بلز" که با همه ی بی خطری اش این همه در روحیه آدم اثرگذار است!
لعنتی درمان لیزر که بعد از سه هفته هنوز تاثیرش را نمی شود دید!
لعنتی تمام چیزهایی که در یک پدر حس "محتاج فرزند شدن" را ایجاد می کند!
لعنتی تو که بلد نیستی در این لحظه با او تنها در خانه چه باید کرد!
لعنتی "خداحافظی و سریع از خانه بیرون زدن" که همیشه انتخاب اول است!
براستی که برای شروع یک روز با شدیدترین سردرد ممکن،
پدرها یک چیز دیگرند...
حتی اگر پدر شوهر باشند!
پ.ن: بیشتر از هر زمانی دلم می خواهد در لاتاری برنده شوم! حتی وقتی این همه سردرد دارم.