اتاق آبی

اتاق آبی

...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شود
اتاق آبی

اتاق آبی

...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شود

زمان مهربانی طی شد ...




واقعاً چه چیزی ما را "مهربان" و "نامهربان" می کند؟

چه چیز به ما قدرتی می دهد که خودخواهی هایمان را نبینیم و خدمت کنیم به آنی دیگر؟

کجا یاد می گیریم بی دغدغه و رها ببخشیم ... 

از حسادت چشم بپوشیم و شادی دیگران بشود محور تصمیماتمان ...

انسان کجا مرز تمرکز روی نیازهای خودش را پشت سر می گذارد؟

چرا انگار قدیم ها این کار راحت تر بود؟

اصلاً چگونه کسانی را انتخاب می کنیم که می توانیم به آن ها محبت کنیم و کسان دیگری هستند که نمی توانیم ...؟

باید به خودمان اصرار کنیم ؟

باید برای محبت داشتن به کسانی ، تلاش کنیم ؟


واقعاً

  کی ،

 کجا؛

 بهار مردمی ها، دی شد ؟



نگفتم ...



پاییز نود و چهار ، سبک تر از هر فصل دیگری 

از روی سر ثانیه ها می گذرد!


دوستی ، یکی از همین دیروزها گفت : "شما رفتنی نیستید! به ستوه  اگر نیایید از شرایط، نمی روید... دارید زندگیتان را می کنید آرام!"

هولی برم داشت از درستی بخشی از حرف هایش و لبخندم گرفت از علت انتخا ب رویه ی خودمان.


خواستم بگویم؛ کجایی مرتضی جان که نشسته ایم به حسرت روزگاری که به اضطرابِ "به دست نامده ها" تلف کردیم. این روزها که "سی" را تماشا می کنم، گاهی با خودم فکرمی کنم چه فرقی می کرد تبریز یا تهران، هنرهای زیبا یا بهشتی، خوابگاه یا خانه دانشجویی، نوزده یا پانزده، اصلاً  حتی درست یا غلط!!!

خواستم بگویم؛ ببین چگونه "سی" مقیاس زندگی را عوض می کند ... و  معیار شادمانی را دگرگون...

خواستم بگویم؛ همین که نفس می کشم این روزها ، قدم بر می دارم، قدرت لبخند زدن دارم، قدرت تغییر دادن ... قدرت خیال کردن ...  همین که نازنین ترین "انسان" ی که می توانستم به دست بیاورم را کنارِ خودم - (قبلاً یک جایی یادم هست در تعریف "ازدواج " برای کسی گفته بودم: ازدواج یعنی یک "آدم" داشته باشی برای خودت!)- دارم، آرامم ...

خواستم بگویم ؛ مرتضی ، این آرامشم را گران خواهم فروخت! من امتحانش کردم؛ این اضطراب ها از ترس به دست نیامدن های آینده، ارزشش را ندارد!

خواستم بگویم گذشت آن روزهای کودکی و به هم دوختن زمین و زمان بر سر "به دست نیامده"ای ... 

خواستم بگویم ؛ پخته شده ام ...


نگفتم.




می دانم پست امروز را نوشته ام، اما بگذار این را هم بگویم!




نه شارت مسابقه ی فردا

نه ترافیک جردن

و نه هیچ روزمره ی دست و پاگیر دیگر

حق ندارد یک دقیقه عطر آمیخته به خستگی  گردنت را 

دیرتر برساند به عصر شنبه من!



پ.ن: گفته باشم!




کوچه تنگه بله ...



داستان آن دختر را می دانید که روز عروسیش قشنگ نبود؟


من می دانم. 

یکی بود یکی نبود. 

یک دختر خوب و مهربان و زیبایی بود ، که فقط خوب و مهربان و زیبا نبود؛ کمی مغرور و ترسو و کامل گرا هم بود. آن دختر مثل همه ی دخترهای دیگر دنیا از کودکی برای عروسیش خیالبافی می کرد. اسب سفید وتاج فلان و گل بیسار و این ها نه ! "همه چیزِ متفاوت از همه! " (1) "همه چیزِ خوب" . "همه چیزِ ایده آل" ... 

زمان گذشت و دخترک بزرگ شد و حتی بلد نبود"انتخاب کردن" را، که تصمیم به ازدواج گرفت. خب ... اتفاق پیچیده ای نیفتاد. ازدواج و مراسمی و هدایایی و جهازی و شروع زندگی ای ... که البته می دانید که قطعاً هیچ چیز هرگز "ایده آل" نبود! 

زمان گذشت. روز عروسی هم مثل همه روزهای معمولی دیگر  به تاریخچه ی زندگی پیوست. اما پیوستنی سرشار از "ناکاملی"! (2) و تو چه می دانی که حتی هزاران سال هم که بگذرد از ماجرایی؛ ناکاملی، ناکاملیست ! 

در این مسیر دخترک بارها تصمیم گرفت با جشن عروسیش کامل شود. نمی شد! گفته بودم "پذیرش " سخت است؟ خیلی سخت؟ آن هم درباره آنچه از کودکی رویا پرورده ای درباره اش! که ای کاش می شد ذهن انسان را از "بافتن" دست برداشتاند!(3)  و به "نگاه کردن" و "شنیدن" گماشت!  

خلاصه.

دخترک دیروز بعد از چهار سال نشست و یک برنامه ای برای تنها بازمانده های آن جشن ها در زمانِ حال ؛ فیلم ها  و عکس هایش کرد. اتفاق ها را دسته بندی کرد به آنها که دوست داشته و آن ها که نداشته. دلش از یک چیزهایی گرفت و بیشتر به این فکر کرد که چقدر بی برنامه بوده و به خیلی چیزها دقت نکرده بود. ماشین عروس هم درست است که لذت بخش است ماشین خود آدم که با زحمت خریده شده باشد، اما آدم می تواند بعداً از انتخابش پشیمان شود! آنچه شده؛  شده! و واقعیتش را بخواهی ، مولف مرده! حالا یک روزهایی آن تصمیم ها زیبا به نظر می رسند و یک روزهایی نازیبا...

مانده یک واقعیت بزرگ درباره آن مراسم. تصاویر آن جشن ها ،‌از زیبایی دخترک خالی اند! هر چه نگاه می کند زیبایی همیشه ی چشم هایش هیچ جای تصاویر ثبت نشده! مگر در یکی دو تا لبخند! آخر جشن ... وقتی تبِ همه چیز آرام گرفته... 

ناراحتید؟

ناراحتی ندارد!

این همه فکر و خیال بالا را ببینید! 

زیبایی در آن ها بوده؟

شما حق دارید اگر هم نفهمید، دخترک خودش می داند که چه خالی بود آن روزها. زور که نیست! خالی که باشی زیبایی خودش را به کجایت بیاویزد؟ عکس ها خالی اند. زیبایی خالی نیست...

پذیرش را صدا کنید!

دختر قصه مان باید یک روز یک جا زیبا نبودنش در روزهای خاصی از زندگیش را بپذیرد.


به او بگویید عیبی ندارد؛ 

زندگی پر از روزهاییست که تشنه ی زیبا شدن اند...  برای نازیبایی های گذشته کاری نمی شود کرد!


:)







پ . ن: دخترک ما زندگیش جنبه های دیگری هم دارد ها، اما تازگی ها فهمیده "ازدواج" مهمترین رویداد زندگی است.


(1) این را تازگی کشف کرده !

(2) ناکاملی یعنی: تو با کسی یا واقعه ای "کامل" نشده ای! و "کامل شدن"‌یعنی : با کسی "حرفِ نگفته" ، "سپاسگزاری انجام نشده" یا "طلب بخشش نکرده" نداشتن! و در مورد وقایع گذشته، کامل شدن یعنی : آگاه شدن، عبور کردن و به پذیرش رسیدن!

(3) از ذخیره های زبانیست این فعل! :)



پذیرش



بشود اگر "حسرت خوردن" را از رفتارهای آدمیزاد پاک کرد ... روزها بهتر استفاده خواهند شد!

کی آدم بالاخره دست از سر آنچه گذشته برمی دارد؟

کی به پذیرش آنچه در گذشته انتخاب کرده است می رسد؟

کی بشر آغاز به "بودن"ِ  خودش می کند تمام و کمال؟

کجاست مانع این رهایی؟

من از کدام طرف می رسم به این پاسخ؟

و 

چند روز مانده تا آن روز ؟



پاییزیه




فصل ها جدای از ما هویت ندارند.

دارند؛

ما بلد نیستیم ببینینم.

تماشا کردن را بلد نیستیم ... 

حتی زندگی هم جدای از ما هویت دارد ... انقدر مغرور و خودخواهیم که نمی توانیم ببینیم.

ولی واقعیت این است که فارغ از احساسات و احوال ما ، زندگی در جریان تعادل خویش  است ... 



پاییز نود و چهار را بدجور می خواهم امسال.



دنیا پر از نقش های نزده است...




 نقاشی ها دارند قد می کشند.

شما ندیده ایدشان! آن ها را برای یک کتاب کشیدم. برای کتاب شادی. :) حالا امروز صبح خبرهای قشنگی رسیده. به بهار می مانند. :) نشر مدرسه دوستمان داشته است! 

تبریک ویژه به شادی که یک روز به جای نشستن و دنبال کار مطلوب فقط گشتن؛ بلند شد و متعهد شد کار مطلوبش را "بسازد"! و کی  شکستی می تواند در کار باشد آنجا که تو "شکست" را تعریف نکرده باشی!


این از آن نقاشی ها نیست. :)




"بخشش" یکی از بزرگترین دروغ هاییست که به خودمان می گوییم!




بنویسم که خودم یادم بماند.


آدم ها خودشان را از همه سخت تر می بخشند! 

آدم ها تقریباً خودشان را هرگز نمی بخشند. 

پس آدم ها؛

لطفاً 

در هر موقعیتی از زندگی ، شجاعت به خرج بدهید و برای "بهترینِ ممکنتان" برنامه بریزید! 

فرصت که از دست برود ، با دیدن هر موقعیت مشابهی در زندگی هر کس دیگری "حسرت" خواهید خورد! و خو دتان را نخواهید بخشید!

لطفاً

لطفاً

لطفاً

موقعیت های مختلف زندگیتان را  "کامل" زندگی کنید!

این لطف را در حق خودتان و اطرافیان بیچاره تان بکنید .

لطفاً!




سه گانه





1- همکارِ کوچک در گیر و دار عروسیست.

یادِ خودم می افتم . چقدر تلخ بودم آن روزها ...

روزهایی که هدر شدند به تردید ها و قدر ندانستن ها. 

هه!

نگاهم کن ... 

که چه زیبا به پذیرش رسیده ام! 



2- خب... جانم برایتان بگوید که آزمون آیلتس اونی که باید نشد! دیگر زندگی مثل آن قدیم ها نیست که همه چیز خودش  پیش برود ... مثل روزهای مدرسه ... کم درس می خواندی یا زیاد فرقی آنچنان نمی کرد ؛ شاگرد اول کلاس می ماندی! دیگر زحمت می خواهد... نتیجه گرفتن این روزها زحمت می خواهد. خوب یادم هست زمانی بود که هیچ کاری "نشد" ن  تویش نبود ... خودشان "می شدند" هی ... خوش می گذشت خیلی ...اما حالا ... هی باید شدن بسازی از نشده ها!



3- برادر مادربزرگ از دنیا رفت. زنگ زدم یک چیزی مثل تسلیت بگویم، از آن دور به پدربزرگ گفت :" به سپیده سلام برسان بگو نمی خواهم حرف بزنم!" و من فکر کردم : از مادربزرگی با این صراحت لهجه ، نوه ی دیگری انتظار می رفت آخر؟






همه که همه چیز را دوست ندارند!



آدم ها خیلی هایشان دوست ندارند " دوباره فکر کنند".

چرایش را نمی دانم.

دوباره فکر کردن زیبا نیست؟

نپذیرفتن تعریف های رایج در جامعه و فرهنگ ، کار زیبایی نیست؟

مگر

"انسان" بودن معنیش این نیست؟


نیست واقعاً؟