اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شود
اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شوددنیا پر از نقش های نزده است...
نقاشی ها دارند قد می کشند.
شما ندیده ایدشان! آن ها را برای یک کتاب کشیدم. برای کتاب شادی. :) حالا امروز صبح خبرهای قشنگی رسیده. به بهار می مانند. :) نشر مدرسه دوستمان داشته است!
تبریک ویژه به شادی که یک روز به جای نشستن و دنبال کار مطلوب فقط گشتن؛ بلند شد و متعهد شد کار مطلوبش را "بسازد"! و کی شکستی می تواند در کار باشد آنجا که تو "شکست" را تعریف نکرده باشی!
این از آن نقاشی ها نیست. :)
سه گانه
1- همکارِ کوچک در گیر و دار عروسیست.
یادِ خودم می افتم . چقدر تلخ بودم آن روزها ...
روزهایی که هدر شدند به تردید ها و قدر ندانستن ها.
هه!
نگاهم کن ...
که چه زیبا به پذیرش رسیده ام!
2- خب... جانم برایتان بگوید که آزمون آیلتس اونی که باید نشد! دیگر زندگی مثل آن قدیم ها نیست که همه چیز خودش پیش برود ... مثل روزهای مدرسه ... کم درس می خواندی یا زیاد فرقی آنچنان نمی کرد ؛ شاگرد اول کلاس می ماندی! دیگر زحمت می خواهد... نتیجه گرفتن این روزها زحمت می خواهد. خوب یادم هست زمانی بود که هیچ کاری "نشد" ن تویش نبود ... خودشان "می شدند" هی ... خوش می گذشت خیلی ...اما حالا ... هی باید شدن بسازی از نشده ها!
3- برادر مادربزرگ از دنیا رفت. زنگ زدم یک چیزی مثل تسلیت بگویم، از آن دور به پدربزرگ گفت :" به سپیده سلام برسان بگو نمی خواهم حرف بزنم!" و من فکر کردم : از مادربزرگی با این صراحت لهجه ، نوه ی دیگری انتظار می رفت آخر؟
پیوندمان مبارک!
ازدواجمان چهار ساله شد!
بزرگ تر شدیم ...
یک چیزهایی ساختیم که خودمان دقیقاً نمی دانیم هنوز چه بنامیمشان . اما نام ها آن قدر هم اهمیت ندارند،دارند؟
:)
تصوری که آن روزهای نوجوانی از سال پنجم زندگی مشترکم داشتم ثبات و امنیت و جاافتادگی خیلی بیشتر از این داشت. اما همچین بدم هم نمی یاد که انقدر روحیه م حداقل جوان تر از تصوریست که برای خودم ساخته بودم.
سبکم امروز . سبک و شاد... و این خیلی معنی دارد! شما نمی فهمید؛ خیــــــــــلی!
روزهایم برایم شکل قطعه های برلیان شده اند. هر روزم که می رود یک قطعه جلا خورده ی زیبا را پس می دهم به زندگی.
مثل برلیان است یعنی؛ یک جور فوق العاده ای بی نظیر است در عین حال آدم نمی داند باهاش چکار کند! می شود فقط صبح پا شد، انداختش به گردن، تمام روز بازی نورش را تماشا کرد و شب ... شب ... به آرامیِ پذیرش تمام شدن یک لیوان چای، از گردن بازش کرد و رهایش کرد روی میز آرایشی کنار آینه ای در حالی که می دانی دیگر هرگز نمی توانی به گردن بیاندازیش!
توانایی هایم ؛ که روزگاری جوانه جوانه کشفشان می کردم، بدل به شاخه هایی نرم اما مقاوم شده اند که بین قد کشیدن و قطور شدن مردد اند. تا آفتابی ... نوازشی ... چیزی... مصممشان کند به حرکتی بلکه میوه ای شاید ...
زیبایی ام ... زیبایی ام را هنوز دوست دارم، خیلی ...گرچه دیگر جادویی در کارش نباشد! به نظرم توی این بحث های برتری باطن بر ظاهر و این داستان ها، در حق زیبایی کم لطفی شده است! این دو بی مرز با هم یگانه اند! و تازه به نظرم زیبایی کارش را دارد بدجوری درست انجام می دهد، این باطن است که شیشه خورده دارد و بلد نیست با خودش روراست باشد!
و آینده ام ...
بیایید به رسمیت نشناسیمش! مگر نه اینکه تا زندگی نکنیمش؛ نیست؟
امروزِ خوبم ... سپاسگزارم که امروز انقدر یاقوت آبی بی نظیری بودی برایم ...
:)
Today
Boost good vibes
by accomplishing something challenging!
Whether it's a project at work or a tough personal problem that has been weighing on you!
فلجی های مختلفی در زندگی هست!
چیزهای زیادی هست که می تواند حالِ آدم را بگیرد اول صبح ها.
مثل همین خواب آلود بیدار شدن!
مثل برنامه های انجام نشده ی دیشب که اول صبحی با تمام قوا به وجدانت حمله می کنند.
مثل مانتوی اتو نشده!
بیسکوییت جاگذاشته شده...
رانندگی بدِ آقای تاکسی!
مثل خیلی چیزهای دیگر که توی فکرند حتی فقط؛
برادر و سربازیش و روحیه ش و کار آینده ش و مشکلاتش در زندگی توی خانه ی پدر و مادر ...
مادر و کار سنگینش و آرزوهای انبار شده اش و خیلی ، خیلی چیزهای دیگرش!
همسر و اضطراب برنامه های عقب مانده ش و امتحان نداده اش و ...
زندگی و دهه ی چهارمش و ثباتی که باید بهش می رسید برای آرام گرفتن و نرسیده هنوز ...
اما در این میان
پدرها یک چیز دیگرند؛
گریه های پدر ها یک چیز دیگر است ...
لعنتی آن بغضی که جلوی حرف زدنشان را می گیرد!
لعنتی آن ناامیدی که یکباره سر صبح جلوی چشمشان پرده می زند!
لعنتی "فلج بلز" که با همه ی بی خطری اش این همه در روحیه آدم اثرگذار است!
لعنتی درمان لیزر که بعد از سه هفته هنوز تاثیرش را نمی شود دید!
لعنتی تمام چیزهایی که در یک پدر حس "محتاج فرزند شدن" را ایجاد می کند!
لعنتی تو که بلد نیستی در این لحظه با او تنها در خانه چه باید کرد!
لعنتی "خداحافظی و سریع از خانه بیرون زدن" که همیشه انتخاب اول است!
براستی که برای شروع یک روز با شدیدترین سردرد ممکن،
پدرها یک چیز دیگرند...
حتی اگر پدر شوهر باشند!
پ.ن: بیشتر از هر زمانی دلم می خواهد در لاتاری برنده شوم! حتی وقتی این همه سردرد دارم.
هوای پشت عینک سرد است...
امروز صبح
آقای توی تاکسی هی برگشت و ما دو نفر را نگاه کرد.
ما دو نفر دختر بودیم.
و من فکر کردم دارد با خودش فکر می کند؛
چرا دختر های زیبای که عینک مشکی دارند لبخند نمی زنند!
وبلاگستان پر از زن است.
زن هایى که آرایششان پاک شده
توى تختى خوابیده اند که خواب ندارد.
زن هایى که پشت به تمام "توجهات یک دنیا وقتى آرایش دارند" کرده اند؛
تا بى توجهى یک تخت دونفره ى بى آرایش را بدست آورند.
توى وبلاگستان سوز میاید...
کهکشانی هستیم برای خودمان!
یک سری سیاهچاله اند اطراف مسر پیاده روی روح و روان ما!
احوالی که هر بار
با بهانه ای
- مثل یک بی اعتنایی کوچک از سوی آنکس که نباید -
به عمق آن پرتاب می شویم!
درمان دارد سیاهچاله های روان؟!
وحشت دارد خب!
دیشب پایانِ فیلم ، آنجا که مرد اول ماجرا دچارِ مرگ شد، دیدم؛ خودِ مرگ چیز وحشناکی نیست،
این که آدم ها پس از مرگِ ما بیرحمانه به زندگیشان ادامه می دهند وحشناک است!
مثل تصادف امروز صبح توی نیایش سرِ کردستان! خودِ تصادف خب تصادف است؛ پیش می آید! ماشین هم بالاخره درست می شود! اما این مردم ... سیل ماشین ها که رقابت می کنند زودتر از کنارت عبور کنند.
وحشتِ ماجرا اینجاست!