چار تار ... چارتارِ خوب ...

آن شروع!

آن شروعِ بی نظیر ...

" من و تو وارث خورشید و ماهیــــــــــم ...

  من و تو 

   نغمه ای بی اشتباهیــــــــــــــم ... "

برگرد

باز هم ببار...

این بار یک جوری اما

بی آن که به پاییز شدنِ روزگار بر بخورد؛

یک کمی بهار کن!

نمی شود؟

باران و داریوش...

بگو

بوی این بارون بباره

من و تو باشیم

 یه پتو از مخمل سرخ...

یه اتاق اندازه ی ما واسه خواب...

تنمون تشنه ترین تشنه ی یه قطره ی آب...

بوی گندم 

مال من

 هرچی که دارم 

مال تو...

یه وجب خاک

مال من هرچی می‌کارم مال تو...

خسته ام!

هر روز از صبح تا حوالی عصر

انکار می کنم.

اما آخرش که چه؟

نهایتاً تا قبل از مسواک دوام بیاورد... 

مسواک را که زدم

همان نگاه

همان نگاهِ لعنتیِ آخر توی آینه

مجبورم می کند اعتراف کنم

که

از هر روز نفس کشیدن در هوایی که مجبورم می کند به انکارِ احساسِ نیاز به صمیمیت با حداقل تعدادی از آدم های اطرافم

؛

خسته

،

 ام!

صبح های دیوانه وار...

صبح هایی که دیوانه وار عاشقت نیستم

خائنم!

  به خودم ؛

   که می توانست احتمال بدهد زیباترین روزِ زندگیش همین امروز باشد.

به تو ؛      

   که می توانست احساسِ"بهترین مردِ دنیا بودن" ، امروزش را به "روزِ اثبات وجود خوشبختی" بدل کند!

  به باران ؛

    که می توانست این همه زیبا باریدنش امروز ، دلیل داشته باشد ...

یک کمی بیا...

بیا

یک کمی امروز برو آنطرف تر...

یک کمی بیا امروز دورشو 

یک کمی دور تر...

چند قدم

چند ساعت...

حالا بس است!

حالا بیا دلمان برای هم تنگ بشود...

بیشتر...

دیدی چه خوب بود! 

:)

کودکی...

با خود تمام روز کلنجار رفته ام؛

این بی ترانگی که از آن راه چاره نیست

از نا کجای کجای جوانیم

سر بر نهاده است؟

شادی...

بهار...

بچگیِ شعر هایمان...     

یادش بخیر باد...

یادِ طراوتی که سحرگاه جمعه ای 

با آرزوی بازی و تفریح و جنب و جوش

یک خانه را، با شور و شوق کودکیِ جاودانه ای

  تسخیر می کند ...

من کودکِ تمامی یک عصر جمعه ام

عمری

همین

بهانه

مرا پیر می کند...

از سر...

یک بارِ دیگر

بیا از سر بنویسیمش!

اصلاً تمامِ ماجرای بودنمان را!

تا هنوز "دیر" صدایش نکرده اند ، بیا...

جز این باشد؛

این داستان

چیزی از عاشقانگی در خود باقی نخواهد گذاشت ...

اما نه!

هرچند...

بیا بگذریم...

زخم هایی را

تازه می کنند

برگ برگ ریزانِ این شعر ها

هر بار...

بیا

بیا

یک جوری که غروب های این فصل پیدایمان نکنند

برویم تنهایی هفت سنگ بازی کنیم.

هی من سنگ روی سنگِ دلتنگی بگذارم

هی تو بزنی همه را بریزی و ...

فرار نکنی... بمانی...

چشم نگذاری!

برویم دوتایی قایم شویم؛

از دست پاییز های این غروبِ فصلی .

پ.ن: وقتش است روزگار یک کمی دست از لجبازی کودکانه با ما بردارد! بعله ! وقتش همین الآن است! کسی صدای مرا شنید؟

خرمن ماه

در خواب تو

بیدار بودم

سرگردان و بیدار

حتا همان لباس صورتی هم تنت نبود

موهات دور صورتت...

دیده‌ای ماه خرمن می‌زند؟

آسمان مثل پرده‌های سیاه

از دور صورتش فرومی‌ریزد

دیده‌ای؟

نفس می‌زدی

و من

بین لب‌ها و سینه‌هات

سرگردان بودم

گفتی کجایی؟

گفتم سرگردانی قید زمان است

نه مکان.

عباس معروفی