"خیال" عالم ترسناکیست، که من همواره از آن به واقعیت گریخته ام؛ اما

انگار کن ابی 

با آن ریش 

و تنومندیش 

توی آن اتاق آن طرفی 

- اتاق رییس شرکت- 

ایستاده 

و رو به محسنی با صدای بلند می خواند :

" صدام کردی صدام کردی نگو نه..."

انگار کن این یک سی دی گرد کوچک نیست!

انگار کن اینچنین جادو ، دنیای مدرن را هم رنگی می کند!

یک لحظه ببندد چشمانش را 

ببیند "خیال" 

چگونه واقعیت را از اصالت می اندازد!

پ.ن: راستی؛ خانه که برمی گردی، چوب لباسی را خوب بگرد، لباسی را که می خواهم فردا بپوشم انتخاب کن و پیراهنت را روی آن بیانداز. تو که نمی دانی عطرت چه می کند  با تمامِ فردا و این عالم خیال...