اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شود
اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شوددرباره من
روزانهها
همهپیوندها
دستهها
- یادگاری های اتاق آبی قبلی 8
- شعری که زندگیست... 13
- نقشی بر زمان خواهم زد... 26
- از روزگار 29
- شرح حال! 48
- یک گلایه! 9
- می نویسم که در تاریخ ثبت شود! 51
- مردی که زندگیست... 41
- درس زندگی 38
- از دیگران... 3
- خودشناسی! 60
- خبر خوب اینکه ... 8
- پاره های تنم... 4
- امروز ! 16
- نوشتنی ها 6
- TO DO LIST! 1
- جانم برایتان بگوید که ... 2
- سی سالگی 9
- زندگی بلد بودن می خواهد! 20
- هنر 2
- دختران شهرم... 1
- غُر ! 2
- پدر ها ... 4
- درد دارد ! 2
- سردردهای من ... 2
- ما به هم محتاجیم ... 4
ابر برجسب
کوهن کار کار ذهن است لئونارد کوهن خانم نقاش مک دونالد مادر کافه خوب است حال خوب تصویرسازی اول؛ باش! ... را از روزگار کار مونترالجدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- فروردین 1403 1
- مهر 1398 1
- خرداد 1398 1
- اردیبهشت 1398 1
- آذر 1397 1
- شهریور 1397 2
- مرداد 1397 1
- فروردین 1397 1
- بهمن 1396 8
- مرداد 1396 3
- تیر 1396 3
- خرداد 1396 1
- فروردین 1396 1
- بهمن 1395 2
- آذر 1395 1
- آبان 1395 3
- مهر 1395 1
- شهریور 1395 4
- مرداد 1395 2
- تیر 1395 2
- خرداد 1395 3
- اردیبهشت 1395 3
- فروردین 1395 4
- بهمن 1394 5
- دی 1394 3
- آذر 1394 4
- آبان 1394 1
- مهر 1394 2
- شهریور 1394 3
- مرداد 1394 5
- تیر 1394 1
- خرداد 1394 2
- اردیبهشت 1394 13
- فروردین 1394 4
- اسفند 1393 1
- بهمن 1393 6
- دی 1393 7
- آذر 1393 2
- آبان 1393 1
- مهر 1393 5
- شهریور 1393 3
- مرداد 1393 4
- تیر 1393 6
- خرداد 1393 4
- اردیبهشت 1393 5
- فروردین 1393 3
- اسفند 1392 9
- بهمن 1392 13
- دی 1392 3
- آذر 1392 5
- آبان 1392 11
- مهر 1392 7
- شهریور 1392 7
- مرداد 1392 10
- تیر 1392 10
- خرداد 1392 13
سه گانه [3]
1- صحنه: (شام را آورده ام روی میز، صدایش کرده ام که بیا، سریع آمده چون می داند باید سریع بیاید!!! )
شام: (سیب زمین پخته + تن ماهی!)
می گوید: به به عزیزم بیا شام خوشمزه بخوریم...
می گویم: دوس داری من شام بخورم؟ نمی ترسی چاق بشم؟
می گوید: فقط دوس دارم تو خوشحالی باشی...
در فکر من : ( چه بلایی سرِ این پسر آورده ام که این شده رویایش؟ این عشق است یا اسارت و ایثار؟ نباید برایش کاری بکنم؟ نباید عوض بشود این حس؟ من خودخواهم که از این حرفش این همه لذت بردم؟ چرا پس تهِ این لذت این حزن لعنتی جا گرفته یک هو؟ رویای من چه؟ توی رویای من خوشحالیِ او کجاست؟... آهان... ببینش... در صدرِ رویاهاست انگار! اما او که بزرگترین خوشحالیش، خوشحال شدن من است! ... پس باز هم یک جور خودخواهی در این یکی رویایم هم... چکار کنم...)
در فکر او احتمالاً : (چه خوب که امشب شام خورد! جمع کنیم سفره را بیگ بنگ ببینیم!)
2- مادر بالاخره موفق شده خانه و زندگی را بیاورد تهران یک جایی در نزدیکی ده دقیقه پیاده روی خودمان و من دچار "اضطرابِ قرارگیری در موقعیتِ عدمِ کنترلِ کامل بر شرایط " شده ام!
3- هنوز نظرم عوض نشده؛ پاییز 92 سرشار ترین پاییز زندگیم بود!
سپیده جونم! تو رو خدا نخواه قاعده بازی رو عوض کنی. میشی عین من ها!!!!!!!! حواست باشه. اون،اینجوری خوشه، خب بذار باشه!
امان از ترسِ تو از ریسمانِ سیاه و سفید آشتی!!! :)
اضطرابِ قرارگیری در موقعیتِ عدمِ کنترلِ کامل بر شرایط!
کاملا می فهمم چه می گویی. با اینهمه یادت باشد که خودت مسئول هر اضطرابی هستی که وجود دارد یا قرار است به وجود بیاید. به جای نقش قربانی را داشتن، باید مسئولانه با زندگی خودمان و بعد دیگران، برخورد کنیم. آفرین سپیده!
همین دیروز ، این برنامه ریزیِ مسئولانه را با رد کردن دعوت یک مهمانی وسطِ هفته ای، آغاز کردم.
مرسی شادی.
چه قوی شده ایم من و تو!
آفرین...
من هم فکر میکنم آقا احسان همین را میخواسته که تو گفتی:-)
چه خوب که مادرت 10 مین بیشتر باهات فاصله ندارد.. کاش این موهبت نصیب من هم بشود
پاییز زیبایت را خوشحالم. امیدوارم همه ی فصل هایت همینقدر -بلکم بیشتر - سرشار باشد
ممنونم ناهید جان...
یادت هست آن بی نیازی کاذب که از آن حرف زدم؟ این همه نزدیک شدن مادر ... در ترکیب با آن بی نیازی کاذب... چیز خوبی از آب در نمی آید!
نگران دلشکستگی هایم!
نگرانی‌ها رو رها کن. سبک‌تر راه می‌ری سپیده جان :-*
خب
چقدر سرسختانه فکر میکنی!!!! عالی بود!
منِ لعنتی...
این من ِ لعنتی...
اینِ منِ لعنتی ِ سرسخت!