اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شود
اتاق آبی
...آسمان تمام شد؛ اینجا، زمین آغاز می شودهنر
استاد زبانمان می گفت:
"Without Art , nothing happens in world!"
به این مظمون که هنر - باشد یا نباشد- اتفاقی در دنیا نمی افتد.
هر چند بحث هایی با این مسئله دارم اما در کل در دسته ی موافق های این جمله قرار گرفتم.
بعد سال ها مبارزه بر سر انتخاب رشته ای هنری ،امروزها به این نتیجه رسیده ام که
اول "علم"،
بعد هر چیز دیگر که می تواند هنر هم باشد حالا ...
اعتراف می کنم که خیلی بی رحمانه حد و مرز هنر را در زندگیم مشخص کرده ام رفته پی کارش.
با این همه،
معجزه ای دارد هنر هنوز در من؛
این خاصیت را دارد که من را بهتر کند!
نه حالم را!
خودم را!
مثلاً "مسیر"قمیشی را گوش کنید.
شما را آدم بهتری نمی کند؟
کارِِ دنیا ...
دنیا بلد است رویاپردازی را از یاد تو ببرد...
بلد است دستت را در ترسیم یک عده پسربچه که فوتبال بازی می کنند، خشک کند.
بلد است هر روز و هر روز پیاز داغ ها را تا سر بر می گردانی بسوزاند!
بلد است موبایل نازنینت بیفتد گوشه اش بشکند!
بلد است پروژه های شرکت را در هم بپیچد.
بلد است هی برنامه های مسافرت ها را به هم بریزد.
بلد است هر چه درس می خوانی نمره آیلتست را از پنج و نیم بالاتر نگذارد برود.
بلد است تا همیشه از رانندگی بترسی...
بلد است شال سبزی که توی مغازه خیلی خوشرنگ بود را بدترین فسفری دنیا توی خانه تحویلت دهد!
بلد است بد اخلاق ترین راننده تاکسی ها را با حرص پنجاه تا تک تومانی بیشتر هر روز نصیبت کند.
بلد است ترافیک باشد از سر اشرفی تا خود کردستان!
دنیا بلد است خودش همه کارها را پیش ببرد و در هم بپیچد و ملغمه ای تحویلت بدهد از نخواستنی ترین ها!
دست از گفتگوی موثر که با او برداری !
دنیا خاموشیِ تو را تحمل نمی کند...
مثل بچه ی نیازمندی که به در و دیوار می کوبد همه اسباب بازی هایش را تا مادر بر گردد و بپذیردش و لبخند زند و خطایش را با نوازش برایش شرح دهد ...
خطاهای زندگی را در گوش روزهایش به نجوا زمزمه کنید ...
می شنود ...
رام می شود ...
کمی روانشناسی دنیا بخوانید!
زندگی را
جز آغوش شما پناهی نیست ...
سلام .
صبح بخیر!
:)
هوای پشت عینک سرد است...
امروز صبح
آقای توی تاکسی هی برگشت و ما دو نفر را نگاه کرد.
ما دو نفر دختر بودیم.
و من فکر کردم دارد با خودش فکر می کند؛
چرا دختر های زیبای که عینک مشکی دارند لبخند نمی زنند!
سی سالگی ؛ زن است!
"خدا خدای نوشته های ثبت شده است!"
عنوانِ پستِ امروزِ دوست شیرینی بود که حالا یک مادر حساب می شود!
و من فکر کردم به "نوشته های ثبت نشده" ام!
بگذارید اعتراف کنم که سی سالگی سن سختی برای آرزو کردن نیست؛ تصورِ چهل سالگی شاید! بماند که احتمالاً خودِ چهل سالگی هم نیست ... این تصورِ لعنتی !
وقتِ باز خوانیِ "وزنِ بودن" ِ سهراب است گمانم!
دیشب که می خوابیدم بدجوری سی ساله بودم. تقصیرِ شیشه ی کتلت فروشیِ کار و تجارت بود و تقصیر منتظر ماندن برای سیب زمینیِ توی راه ... تقصیرِ تصویرِ ناگهان "زن " َم توی شیشه که چهار دقیقه و سی ثانیه خیره مانده بود!
گمانم "سی سالگی" جشن تکلیف می خواهد!
به من "ذوق زدگی " هدیه بدهید.
به خودم "ذوق زدگی" هدیه خواهم داد. ذوقِ ناگهان بودن در مکانی که امروز خواسته ام است. موهای باز در دشت های آفتابی با حسی از "امنیت" ...
پ.ن: این نوشته بنا بود پر شورتر از این حرف ها تمام شود. چرا سی سالگی انقدر دیر به نظر می رسد؟
به به!
توی ستون "درباره نویسنده" یک وبلاگی خواندم :
"حوصله ی ۱-بی کسی ۲-بی پولی ۳-پیری ۴-تایید کامنت ۵-لینک وبلاگ غریبه ها رو ندارم"
عالی بود!
به نظرم آدم ها تازه از آنجایی که دیگر حوصله ی ۱-بی کسی ۲-بی پولی ۳-پیری ۴-تایید کامنت ۵-لینک وبلاگ غریبه ها رو ندارند؛
شروع می شوند!